warsztaty

podczas ostatniego weekendu uczyłam się w Pracowni na Kaszubach jak prząść wełnę na wrzecionie i kołowrotku. Spotkanie było urocze! i bardzo wiele się nauczyłam. okazało się, że moje wrzeciono jest jednak odpowiednie i udaje mi się prząść na nim coraz cieńszą i coraz równiejszą co najważniejsze wełnę:]
czekam teraz na mój pierwszy, własny kołowrotek.
zatem, gdy tylko uprzędę nieco więcej, a kołowrotek przybędzie dorobię zdjęcia:]

purpiont. progres

wzięłam się poważnie za purpiont małżonka (po prawdzie żeby zmienić sobie kolor roboty - wykańczam bowiem fioletowo-żółta houppelandę). purpoint jest z czarnej, strzyżónej, kaszmirowej wełny (wygląda nieco jak aksamit), na lnianej podszewce. w wypełnieniu mamy len w płatach, wełnę w płatach i ręcznie robiony filc. pikowanie niestety chyba będzie maszynowe, ale poprawione ręcznie.
przygodę z szyciem tego ciucha popieram wszechwiedzą internetu, szczególnie tym opracowaniem. niestety z rozpędu zrobiłam parę błędów - jeden w korpusie: plecy są cztero- zamiast dwuczęściowe (niepotrzebny szew pionowy, jednak zabrakło mi wełny by zrobić poprawkę), oraz kilka poważniejszych w rękawach.

 zdjęcie z sieci

wykrój rękawów jest koszmarny, zważywszy na mój nie najlepszy zwyczaj nie produkowania papierowych wykrojów. mażę sobie od razu wszystko na tkaninie i nie zwróciłam uwagi na kilka istotnych, jak się okazało szczegółów.
po wyrysowaniu wszystkiego (żałuję, że nie zrobiłam zdjęć przed skrojeniem) wydawało mi się, że niektóre rozwiązania techniczne są bez sensu i nie będzie to odpowiednio działało. jednak po zszyciu wszystkich elementów (oraz dodaniu kilku nowych ze względu na babole przeze mnie popełnione) rękawy działają zadziwiająco dobrze, a podkrój łokci jest po prostu boski!
jutro od rana czekają mnie zabawy z houppelandą, natomiast po pracy zamierzam przepikować i pozszywać części purpointa oraz zrobić guziki. na weekend natomiast planuję wykończenia. (trzymajcie kciuki za te ambitne plany)

będę prząść

mam nowy plan na rekonstrukcję. ponieważ moje naailbindingowe skarpety zaczynają wyglądać i działać jak skarpety postanowiłam zrobić sobie włóczkę do dziergania. w tym celu poczyniłam badania na temat przerobu wełny we włóczkę. uzbrojona w wiedzę teoretyczną,  (którą w ostatni weekend czerwca przekuję w wiedzę praktyczną w Pracowni na Kaszubach), zaczęłam poszukiwać surowca, czyli runa owczego. tu niezastąpiona okazała się Katedra Hodowli Owiec i Kóz olsztyńskiego Uniwersytetu, która przekazała mi strzyżę :] z hodowanych owieczek

zdjęcia pochodzą ze strony Uniwersytetu

odebrałam dziś pierwszą partię strzyży. jest zapakowana w worki i wymieszana. wymaga czyszczenia, prania, gręplowania i w końcu przędzenia. zatem przede mna jeszcze mnóstwo pracy.

naailbinding. skarpetki

udało się:] w końcu zrobiłam skarpetkę (na razie jedną), która wygląda jak skarpetka i działa! druga już jest w produkcji. użyłam stu procentowej, szarej włóczki wełnianej, a że jest ona dość gruba, robi się szybko i szybko widać efekty pracy. jedynym jej minusem jest cena, niestety, oraz to, że schodzi dość szybko. na jedną skarpetę zeszło mi około 1/3 kłębka.
skarpeta jest jeszcze daleka od doskonałości. przy pięcie udało mi się stworzyć małą strefę chaosu (tak jak w zielonej rękawiczce), jednak po poprawkach zbytnio jej nie widać. ścieg, którym pracuję wydaje mi się moja własną interpretacją ściegu oslo - niby uczyłam się oslo właśnie i pracuję wg tej instrukcji, jednak moje pętelki wygladają inaczej niż wszystkie inne robione oslo.

skarpeta jest bardzo miękka i dość rozciągliwa, tolerancja rozmiarów to od 39 (moje stopy - jest ciut przydługa) do 42 (a pewnie i więcej).
w planie mam jeszcze rękawiczki trójpalczaste z tej samej wełny.